Anonimowość...nieśmiałość, niepewność...a może po prostu tchórzostwo?

 

Internet, internet, kochany internet. Tak wiele spraw nam ułatwia, prawda? Lubię grzebać w internecie. Youtube, facebook, onet, kwejk... wiele, wiele innych. I blogi. Blogi to od paru miesięcy jedno z moich rytualnych, codziennych zajęć. Na jedne wchodzę tylko raz, inne odwiedzam często i czekam niecierpliwie na wpisy. Niektóre tylko czytam, stoję z boku, obserwuję.

Czasem, gdy tak krążę po blogach, nachodzą mnie pytania.

Czemu blogerzy tak chętnie pozostają anonimowi? Chowają twarze za pseudonimami? Nie powiem, że nie wiem, sama przecież tak robię.

Czy chodzi o czystą kartę? Może o bezstronność opinii? A może...może o to, żeby móc do woli kłamać? Czy też pokazać twarz jakiej nie ma się odwagi pokazać w "prawdziwym" życiu? Czy jest to wynik samotności i tego, że nie ma się komu zaufać, komu wygadać?

Kto mnie zna, łapka w górę!

Oj jak bardzo bym się zdziwiła, gdyby ktoś napisał, że wie kim jestem. Wiem wiem, coś tam o mnie wiadomo. Takich osób jak ja jest sporo. Na pewno. Kto z was opowiada swoim znajomym o swoim blogu? Odwiedzają was wasi znajomi? Mnie nie odwiedzają. Nikt nie wie o tym, że pisze. Czemu?

Mam wrażenie, że zostałabym wyśmiana. Tak, to zdecydowanie najważniejszy powód. Zakładając bloga, nie myślałam o tym, że będę go prowadzić tak długo, że mnie to wciągnie. I nie ukrywam, blogowanie raczej kojarzyło mi się z nastolatkami opowiadającymi o swoich uczuciach itd. Taki typowy pamiętniczek. Dopiero po pewnym czasie zaczęłam "spotykać" wartościowe blogi, wartościowych ludzi, wartościowe wpisy. Pisałam dla siebie, ale zaczęli odwiedzać mnie inni... i tak jakoś to się kręci. I zaczęłam myśleć, że może warto by było opowiedzieć komuś o tym co robię. Skoro ja się przekonałam inni tez mogą.. ALE. (Jestem mistrzem w wyszukiwaniu ALE. ) Co jeśli im się nie spodoba to jak piszę? Oj wiem, do moich blogowych idoli mi bardzo daleko. Ale pracuję nad tym, kto wie, może kiedyś będę potrafiła znajdować lepsze słowa, lepsze opowieści, spojrzę na coś w ciekawszy sposób. Poza tym, jest już grupka osób, która do mnie wraca, więc chyba nie jest tak źle. I to właśnie jest poniekąd moim wyznacznikiem tego, jak długo jestem anonimowa. Co prawda nie wiem, ilu komentarzy potrzebuję, aby uwierzyć w siebie...

Uwierzyć w siebie.

Czas spojrzeć prawdzie w oczy. Kompletnie w siebie nie wierzę. Tak bardzo mnie obchodzi zdanie innych, że wolę tego zdania nie usłyszeć. Czyżby wyłonił się nam tu powód, dla którego piszę? Chęć podzielenia się rzeczami, o których nie opowiadam znajomym? Oczywiście, trochę racji w tym jest, bo z raz, czy dwa zdarzyło mi się napisać coś, o czym niechętnie mówię. Czy chce się dowartościować komentarzami, zdaniem innych? A no niech mnie, wstrętną kłamczuchą bym była, gdybym nie napisała, że komentarze są dla mnie bez znaczenia! ;D

W ostatecznym rozrachunku, wygląda na to, że jestem tchórzem. Takich tchórzy ukrywających się za "anonimowością" jest w internecie... tak bardzo dużo. Tylko..po co się ukrywać, kiedy niczego złego się nie robi?

I pytanie do Was ;) Wielu znajomych wie o tym, że blogujecie? Od początku nie ukrywaliście tego, że piszecie? A może jest ktoś taki jak ja?Bardzo jestem ciekawa waszych odpowiedzi ;)