Dąkąd zmierza świat?

Wiele razy słyszałam jaka to okropna jest "dzisiejsza młodzież". Znałam sporo przypadków, które potwierdzały wizję zepsutej młodzieży, imprezującej, upijającej się, palącej. "Dobrze się bawiącej". Sama jednak otaczałam się mniej "wyluzowanym" towarzystwem i znałam mnóstwo osób, których nie ciągnęło do "bycia dorosłym" w taki sposób. Czułam się więc urażona, gdy ktoś mówił, że młodzi ludzie są jacy są. Dziś już nastolatką nie jestem, dwadzieścia jeden lat na karku. I albo się starzeję, albo wcześniej chciałam być ślepa, albo sama nie wiem. W każdym razie co raz częściej zadaje sobie pytanie. Dokąd ten świat zmierza?

W obecnych czasach dzieci dorastają za szybko. Nie wiem ile w tym winy internetu, mediów. Wiem jedynie, że idąc przez park widzę nastolatków z piwskiem w ręku, popalających sobie papieroski albo jeszcze inne paskudztwa. Wiem jedynie, że ten, kto na imprezie jest w stanie najwięcej wypić to jest ktoś, komu się należy szacunek. Wiem, że im dziwniejsza zabawa przy stosowaniu używek, tym lepiej. I zapewne większości rzeczy nie wiem. Bo to nie mój świat.

Czemu młodzież sięga po używki?

Od razu nasuwają się podstawowe przyczyny. Ciekawość jak to jest, zademonstrowanie swojej dorosłości, swego rodzaju bunt i... chęć akceptacji.

Co ty święta jesteś?

Młody człowiek to nie jest ktoś, komu łatwo przychodzi bycie asertywnym. Jest taki moment, kiedy to rówieśnicy są najważniejsi i za nic w świecie nie chce się być tym odrzuconym. Dziwolągiem. Nawet jeśli ktoś nie ma ochoty na próbowanie tego co inni, łatwiej się poddać presji otoczenia niż powiedzieć, nie. Dorośli mają problemy z odmawianiem, a co dopiero dziecko, które się zmienia, dorasta, jest pełne nowych emocji i jest ciekawe. Kto nie był ciekawy?

Do tego należy przyswoić odpowiednie słownictwo. I bynajmniej nie chodzi o poszerzanie horyzontów przez czytanie książek. O nie. Zasada budowania zdań: co drugie słowo wulgarne. To jest w modzie. Bo trzeba mówić dosadnie, jak jest, a nie się cackać.

Gdzie są rodzice?

Czy raczej gdzie byli. Bo jak dziecko już się wyrobi, dorosłe się poczuje to z utemperowaniem nastoletniej osobowości może być ciężko. Chyba, że dać dziecko do surowych rodziców ;D Wtedy parę dni i gotowe, przemiana zupełna.

Tak więc, wracamy do rodziców. Nie chciałabym się za bardzo wymądrzać, Boże broń. Dzieci nie mam, sama jestem smarkula jeszcze, mógłby ktoś powiedzieć. Tak czy owak pewne rzeczy przerażają nawet taką smarkulę jak ja.

Nie zaczęłabym się w ogóle zastanawiać nad problemem, gdybym nie usłyszała o pewnym młodym człowieku.

Dziwki, hajs, zioło.

Słyszeliście już o Xavierze? A może mieliście okazję wysłuchać jego "piosenek"?

Dla niewtajemniczonych: Xavier to dziewięcioletni raper. Nie, nie rapuje on o słoneczku, kwiatuszkach, zwierzątkach i innych słodkościach. Nie mam nawet chęci opisywać jego twórczości, więc jeśli chcecie posłuchajcie sami.

Perwszy raz zobaczyłam, pomyślałam "rodzice mogliby się zainteresować, co ich dziecko robi w wolnym czasie". Przypomniałam sobie też, co ja robiłam w tym wieku i jakich słów używałam. Raczej nie wiedziałam, kto to dziwka, nie mówiąc o wielu innych słowach. Skąd więc to dziecko czerpało inspiracje? Pomagał mu ktoś? Kto?

Jeszcze większą grozę wywołał u mnie wywiad, który znalazłam: Xavier w Dzień Dobry TVN

Dzięki niemu dowiedziałam się, co na to rodzice.

Chociaż na co dzień nie przeklinam to po obejrzeniu tego materiału pomyślałam "Kurwa to jakiś żart". Rodzice? Dumni z kariery synka. To dobry chłopiec przecież i mądry na pewno też więc nie ma się czym martwić. Normalnie przecież to nic złego, że dziecko używa wulgaryzmów, "śpiewa" o świecie, o którym nie powinien mieć bladego pojęcia. Boję się pomyśleć, co będzie z tym dzieckiem za parę lat.

Czytałam komentarze. Ludzie piszą, że dobrze, że chłopak ma pasję. Że się media czepiają i że to rodziców sprawa jak wychowują. Nie potrafię przyznać racji. Jest wiele innych rzeczy, którymi taki młody człowiek może się zająć. Rodziców sprawa? No nie wiem, ten człowiek kiedyś w świat pójdzie i kto wie, kto z nas się z nim spotka i jaką osobowością wtedy będzie. . .

Nie wiem, może jakaś staroświecka jestem. Mi się to nie podoba.

Mam nadzieje, że moje dzieci inne pasje będą miały.

Trochę chaosu w tym wpisie, ale myślę, że da się jako tako domyśleć, o co mi chodzi:)