Te smutne oczka. Pełne nadziei.

 

Święta skończyły się już dawno. Powróciliśmy do szarej rzeczywistości, swoich obowiązków, swojego "normalnego" życia. Prezenty, w zależności od tego, jaką radość nam sprawiły albo leżą w kącie, albo w zaszczytnym miejscu. Albo lądują na ulicy. Wiecie już do czego zmierzam?

Mamo, tato, chcę pieska!

Mieliście w dzieciństwie taką sytuację, że bardzo chcieliście mieć jakiegoś zwierzaka? Że próbowaliście namówić rodziców, używając najróżniejszych argumentów? A może to Wy byliście w sytuacji rodzica, który jest nieustannie błagany o pupila? Zapewne wielu z was, znalazło się po którejś ze stron. Dzieci lubią zwierzaki, nie da się ukryć. A dorośli lubią czasem dziecięce zachcianki spełniać. I tak oto postanawiają kupić psa/kota/chomika, czy innego rodzaju zwierzaka, który ma natychmiast wywołać uśmiech na dziecięcej twarzy. W ilu procentach jest to decyzja przemyślana?

Patrząc na coroczne komunikaty o wyrzucanych zwierzętach czy to latem, czy to zimą mogłoby się wydawać, że przerażająca ilość ludzi po prostu nie myśli.

Jaki słodziak!

Wracając do świątecznych podarunków. Dziecko "znajduje pod choinką szczeniaka". Nie trudno się domyśleć, że jest zachwycone. Taki prezent! Patrzcie jak merda ogonkiem! O patrzcie bawi się ze mną! Itd. I w sumie wszyscy są zadowoleni, bo uśmiech dziecka w gruncie rzeczy zaraźliwy. Uśmiech zazwyczaj może zniknąć wtedy, gdy po świętach wolnego czasu nie ma, a z psem jak to z psem, wyjść na spacer trzeba. Zima nie zima, nie ma zmiłuj. No ale to przecież pupil dziecka, to ono powinno być odpowiedzialne nie? A teraz zadajmy sobie pytanie, ile czasu dziecko bawi się nową zabawką. Tak regularnie, codziennie, chętnie. Pewnie bywa różnie, ale zabawka jak to zabawka, może przeczekać trochę czasu w kącie. A zwierzak nie może.

Bo dziecko ma alergię. Bo szczeniak wszędzie sika. Bo pogryzł buty. Bo...

Wymówek jest pewnie tyle ile osób próbujących wytłumaczyć swoje zachowanie. Przychodzi taki dzień, kiedy coś przelewa czarę goryczy. Pogryzione najlepsze buty, bo akurat pies miał ochotę na zabawę, wielka kałuża w łazience albo salonie, w którą nieopatrznie wdepniemy. Różnie bywa. I kto jest winny? Zwierzak oczywiście! Bo przecież mały szczeniak to od urodzenia wie, że butów tknąć nie wolno, a sika się tylko na spacerach. Pupilek staje się zmorą? Wtedy okazuje się, że nikt nie chce być odpowiedzialny, a dziecko to owszem psa lubi, ale tylko gdy chodzi o zabawę.  

I przychodzi czas na...

Decyzję. Pies nam nie potrzebny. To tylko problem. A nie można było tak wcześniej pomyśleć zanim się kupi? Myślenie boli? Nie boli. A gdy się pomyśli to można zapobiegać i problemu nie ma. No ale, gdy już się nie myśli, to trzeba coś z problemem zrobić. I tak oto świąteczne prezenty opuszczają nasze domy. Pół biedy jeśli trafią do schroniska. Szczęściarze. Ale spójrzmy prawdzie w oczy, wiele osób po prostu się wstydzi przyznać do błędu. Może jeszcze niedawno sami patrząc na wiadomości na temat bezdomnych psów dziwili się jak to tak można. Może tak może nie. Więc zamiast do schroniska, wywożą psa. Daleko. Szybko odjeżdżają...może próbując wmawiać sobie w myślach, że przecież na pewno psem ktoś się zaopiekuje, ktoś mu pomoże. A kot to sam sobie poradzi.

Nie poradzi sobie. Nie zaopiekuje się.

Ilu z Was gotowych by było na przygarnięcie psa/kota z ulicy? Jeśli ktoś może i che mieć zwierzę, zazwyczaj je ma. Jeśli nie ma to znaczy prawdopodobnie, że nie może albo po prostu nie chce. Więc kto ma przygarnąć?

Czemu dzisiaj taki temat? Ostatnio cierpię na zbyt wiele wolnego czasu. Pracy nie mam, monotonii nie lubię. A po przebudzeniu wpadł mi do głowy pewien pomysł. Wolontariat. Po chwili namysłu zdecydowałam się pomagać w schronisku. Nigdy nie byłam wolontariuszką i nie wiem jak poradziłabym sobie z pracą z ludźmi. Więc wybrałam póki co zwierzęta. Kocham zwierzęta, sama mam w domu pięć kotów i trzy psy. Najukochańsze na świecie.

Do schroniska wybrałam się od razu dziś. Nie ma co czasu tracić gdy można pomóc. Co prawda na razie w celach bardziej informacyjnych. Potrzebne mi ubrania na zmianę, więc muszę najpierw jakieś z domu przywieźć. Wypytałam o wszystko. Za tydzień zaczynam.

Z biura poszłam na mały spacer po schronisku. I tu upewniłam się, że to coś, co chcę robić.

Szczekanie, wszędzie szczekanie. Wszystkie pieski, gdy tylko widziały, że się zbliżam podbiegały do krat i z nadzieją w oczach wyczekiwały. Na najmniejszy gest.

Wszystkich pogłaskać nie sposób.

Jednego wzięłam na spacer. Taki mały piesek a tak ładnie się cieszył. Z zupełnie obcej osoby.

Wyszłam ze schroniska z łzami w oczach. Najchętniej wszystkie te zwierzaki bym przygarnęła.

I wiem, że moje apele o rozsądek niczego nie zmienią. Ale może warto by było, zanim kupi się psa dziecku, pójść z nim do schroniska, żeby zobaczyło, żeby może tak na próbę z jakimś poszło na spacer? Raz, drugi? Może warto pomyśleć?

Byliście kiedyś w schronisku? Jeśli nie, to zachęcam. ;)