Zabiegi upiększające, to pryszcz!

Całkiem niedawno pisałam o kobiecych kompleksach (TU). Czytając komentarze nie mogłam się nadziwić. Bo wiemy, że nasze kompleksy to najczęściej bzdura. Bo większość komentujących (kobiet) ma świadomość, że ważna jest akceptacja samej siebie. I myślę, że to odwzorowuje sporą grupę kobiet. Znamy zasadę "pokochaj siebie" ale tylko nieliczne z nas potrafią ją wprowadzić w życie, w codzienność. W tym wpisie, zadałam również pytanie "Dlaczego jesteśmy wobec siebie takie krytyczne". Do tej pory na nie nie odpowiedziałam.

Media, media, media.

Dzień jak co dzień. Wstaję rano, ubieram się, patrzę w lustro. No cóż... tuż po wygrzebaniu z łóżka człowiek raczej nie wygląda jak panie budzące się w serialach. Oczka zmęczone, włos potargany. O i ten nowy pryszcz na nosie. Pryszcze na nosie są jak folia bąbelkowa. No spróbuj wytrzymać bez zniszczenia choć jednego pęcherzyka. No nie da się po prostu. A jak taki z rana zobaczysz to instynkt mordercy jest niepohamowany. I ciach. Już po nim. Patrzę w lustro. Znowu przegięłam. Jak tu teraz z takim nosem do ludzi. W ruch korektor, fluid, puder... trzeba to zamaskować. Maska gotowa można szykować się dalej.

Przed wyjściem ostatnie spojrzenie... no ok lepiej już i tak nie będzie.

Choć oczka śpiące, wzrok zmęczony już na akademikowy korytarzu bez trudu dostrzegam nowy plakat jakiegoś studenckiego klubu. Z ładną modelką. Ma taką czyściutką cerę... A ja z tym pryszczem na nosie. Gdzie tu sprawiedliwość.

Po drodze szybkie przeglądanie się w czym się da. No ok włosy mogą być. Twarz z daleka nie wygląda źle. . . Ha! Z daleka. Ledwo wejdę na uczelnie wita mnie lustro przy szatni. Już widzę, że tylko mi się wydawało, że zamaskowałam poranne szkody. Niechętnie ruszam dalej.

Wracając z uczelni - te same plakaty albo i parę nowych. Powrót do pokoju i na internety. Ulubiony serial na dzień dobry. Trzeba się odstresować. O kurczę... zagłada zombie, a te dziewczyny nadal wyglądają olśniewająco. Luknięcie na lusterko. Hmm, może taka zagłada wyszłaby mi na dobre?;/

W międzyczasie fejsbuczek. O nowe zdjęcia. Jak można tak ładnie na zdjęciach wychodzić... Za ładnie. Nie lajknę.

Magia fotoszopa.

Też by mi się nowa fotka przydała. Do dzieła. Ok. 200 zdjęć zrobionych, coś się wybierze. Albo i się nie wybierze. Serio jestem taka czerwona? A ten nos! Co  to w ogóle jest!? Nie no nie nadaje się. Ale może coś da się z tym zrobić. Od czego jest FOTOSZOP!

A no właśnie. Photoshop. Program, który tak bardzo mąci nam w głowie. W połączeniu z mocą mediów... Zaraża kompleksami jak nic innego. Bo jak dziewczyna spoglądając na aktorki, modelki, (które nie dość, że są profesjonalnie wystylizowane, wytapetowane że głowa mała i jeszcze dodatkowo mogą być poprawione w programie komputerowym) ma wierzyć w swoje naturalne piękno? Ciężkawo bywa. Mało tego, gdy obserwuję facebooka to widzę, że większość zdjęć jest jakoś przerobiona. Kolorystyka, lekki retusz. Sama czasem usuwam w ten sposób jakiegoś pryszcza. No bo co... dziś jest za parę dni zniknie, więc po co ma mi zdjęcie psuć;D Nie zawsze są to przeróbki trafione, ale są. I potem nie dziwne, że kogoś kogo dawno się nie widziało, nie poznaje się na ulicy. (W myślach "serio to ty? na zdjęciu wyglądasz parę lat młodziej i..chudziej?")

A że w internecie spędzamy wiele czasu i całkiem często spoglądamy na telewizor... Można się zagubić i uwierzyć, że świat i ludzie są wszyscy piękni i nieskazitelni (z naszym wyjątkiem oczywiście). Więc może popatrzeć po ludziach na ulicy? A z tym bywa różnie jak gdzieś biegniemy z nochalem w nowym smartfonie. W którym przeglądamy nowinki z portali ;D

I chociaż kompleksy mają na pewno mnóstwo źródeł pochodzenia śmiem twierdzić, że fotoszop + media to zabójcza dla naszej kobiecej akceptacji kombinacja.

*nie, nie pisałam o sobie i swoim toku myślenia, forma jest jaka jest bo tak mi było wygodniej ;D