Bez smartfona jak bez ręki (?)

Dawno dawno temu (co najmniej tak może się niektórym wydawać) telefon był telefonem. Dawno, dawno temu, telefon służył do dzwonienia. Nie dało się go wsadzić do kieszeni, nie dało się z nim pójść do toalety, schować pod szkolną ławką. Chociaż niewątpliwie ułatwiał życie, życie bez niego było możliwe, ba! O telefonie nie myślało się tak często w ciągu dnia. Bo i po co.

Ale technologia szybko się zmienia, sprawiając, że w "naszych czasach" dla niektórych telefon to część organizmu, przyjaciel, członek rodziny (?)

Mój pierwszy telefon

Pamiętam go doskonale. To była tak zwana "cegła". Telefon ciężki, z czarno-białym ekranem, z dzwonkami monofonicznymi (tak się to chyba nazywało?). Radocha ogromna, bo w końcu można było pogadać z koleżanką nie siedząc przy rodzicach, łatwo się umówić. Puszczało się strzałki, pisało głupie smsy... Fajne czasy. Telefon był tylko narzędziem do tego, by gdzieś wyjść, coś zrobić, kogoś poznać.

A pierwszy telefon z aparatem i dzwonkami mp3 to dopiero było coś! To nic, że zdjęcia wychodziły okropne, a piosenki trwały kilka sekund.

I tak było cudownie.

Mój telefon, kalkulator, odtwarzacz mp3, aparat, GPS, kalendarz...mój "wszystko"

Trzeba przyznać, ze rozwój technologii znacznie ułatwia życie. Teraz w jednej kieszeni mogę zmieścić telefon, kalkulator, kalendarz, aparat, odtwarzacz mp3, telewizor, książkę, rozkłady jazdy, "bank"i wiele wiele innych. Chce wiedzieć o której mam autobus, korzystam z jakdojade, chce sprawdzić maile, nic trudnego. Facebook też na wyciągnięcie ręki. Jadąc autobusem mogę poczytać, posłuchać muzyki. W wolnej chwili mogę pograć, a jak muszę zapłacić za coś pod ręką mam dostęp do konta. Nawet jak chcę zadbać o kondycję, telefon mam ze sobą, bo jak tu biegać bez endomondo.

To wszystko sprawia, że nie potrafimy przetrwać chwili bez telefonu. Czujemy pustkę. Dziwne uczucie, gdy kieszeń jest pusta. Dziwne uczucie, gdy nie wiemy która godzina i musimy zerknąć na zegarek. O ile mamy zegarek, bo takie wynalazki jak zegarki, mapy, kalkulatory chyba powoli odchodzą do lamusa. Z resztą można zauważyć, że nawet, gdy ktoś nosi zegarek i tak jakoś chętniej zerka na telefon...

Prawdziwy świat nie mieści się na ekranie.

Uzależnieni od telefonu? Chyba takich osób coraz więcej. Przeraża mnie to, że przestajemy korzystać z wielu rzeczy, bo telefony przejmują różne funkcje. Przeraża mnie to, że małe dziecko jeszcze nie potrafi dobrze mówić, a już potrafi przeglądać obrazki na smartfonie. Przeraża, że dziecko nie potrafi odczytać która godzina patrząc na zegarek ze wskazówkami, ale potrafi zrobić wiele w telefonie.

Ale chyba najbardziej przeraża mnie to, że zachwycamy się obrazkami z małego ekranu, zamiast podnieść głowę do góry, rozejrzeć się wokół siebie, zobaczyć ile piękna (i brzydoty) nas otacza. Że nie zagadamy do obcej osoby, bo wolimy "zaczepki" albo "spotted".

Na zagubienie się w obcym mieście też sobie już nie pozwolimy. A przecież gubiąc się możemy się odnaleźć. W całkiem pięknym, realnym miejscu.